Rocks Foundation

Rocks Foundation

Vluchtelingenhulp Grieks – Macedonische grens

door · Gepubliceerd · Bijgewerkt

Idomeni 10 maart t/m 17 maart 2016

Op donderdag 10 maart 2016 zijn wij vertrokken naar de Grieks – Macedonische Grens.

Daar zaten toen zo’n 15.000 vluchtelingen vast in Idomeni omdat Macedonië de grens heeft gesloten.

De mensen kunnen geen kant op en wachten al dagen tevergeefs op het moment dat de grens opengaat en ze door kunnen reizen, Europa in. Door de regen is de plek aan de grens een grote modderpoel geworden en slapen vrouwen en kinderen in natte tenten.

Er zijn onvoldoende toiletblokken, geen douches en voor een maaltijd staan mensen uren in de rij. Het is een uitzichtloze, vreselijke situatie geworden, mensonterend.

In het kamp zijn veel vrouwen en kinderen die hun man en vader achter na reizen die al in Nederland of Duitsland zijn.

In de ochtend deelden wij aan de kinderen bananen uit. Eerst waren dat 1000 bananen maar al snel gaven wij iedere ochtend zo’n 2500 bananen weg.
De kindjes zaten ons al op te wachten. Je zag als je het kamp op kwam de tentjes een stukje open gaan en een paar koppies tevoorschijn komen.
Ook hadden we knuffeltjes, kleurboekjes met potloodjes bij ons om uit delen. Wat hebben we een hoop kinderen blij kunnen maken! Daar waar nodig deelden we dekens, sokken en kleding uit.

Na de bananen uitgedeeld te hebben in het grote kamp, dit was tot ongeveer 11 uur in de ochtend, gingen we op weg naar EKO. Dit is een kamp zo’n 15 km verderop , op de parkeerplaats van een benzinestation langs de snelweg. Ook daar kregen de kinderen een banaan.

In de middag keken we in het kamp waar onze hulp nodig was. We hielpen met het uitdelen van voedsel, hebben bedden in elkaar gezet of maakte gewoon een praatje met de mensen.De mensen en kinderen vinden het fijn dat je er bent voor hun en naar hun verhaal wilt luisteren.

Ook waren we er bij toen op maandagmiddag de vluchtelingen massaal op weg gingen naar de rivier, waar ze dachten dat ze een stukje na de rivier de grens konden passeren. We probeerden de vluchtelingen te waarschuwen dat het gevaarlijk was en dat ook daar de politie hun tegen zou houden, maar ze wilden niet luisteren. Het enige een sprankje hoop wilden ze grijpen. De volgende dag waren de mensen en kinderen helaas weer in het kamp.

Het was een heftig week maar ook een ontzettend waardevolle reis die we niet snel zullen vergeten.

Jenine en Margriet